Strona wykorzystuje pliki cookies, jeśli wyrażasz zgodę na używanie cookies, zostaną one zapisane w pamięci twojej przeglądarki. W przypadku nie wyrażenia zgody nie jesteśmy w stanie zagwarantować pełnej funkcjonalności strony!

Ułatwienia dostępu

Nabór do klas I - logowanie

 

POZNAJ OFERTĘ SZKOŁY  

Logowanie do systemu:

Do klasy I publicznej szkoły podstawowej, której ustalono obwód, przyjmuje się na podstawie zgłoszenia rodziców, dzieci zamieszkałe w tym obwodzie.
Osoby, które nie mają dostępu do Internetu lub będą mieć kłopoty w użytkowaniu systemu, mogą skorzystać z pomocy w szkole podstawowej. 
Rodzice dziecka wypełniają nowe zgłoszenie podając standardowe dane (dane dziecka, własne, dotyczące adresu zamieszkania, dodatkowe informacje o dziecku). Wydrukowane i podpisane zgłoszenie rodzice składają w szkole obwodowej. Podpisy złożone na zgłoszeniu są potwierdzeniem zgodności podanych informacji ze stanem faktycznym.
Do zgłoszenia należy dołączyć oświadczenie (pobrane z systemu naborowego) o miejscu zamieszkania rodziców kandydata i kandydata, które składa się pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń (art. 151 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. Prawo oświatowe).
 
Dopuszcza się złożenie zgłoszenia wraz z oświadczeniem w formie skanu wysłanego na adres e-mail szkoły.
 

W postępowaniu rekrutacyjnym są brane pod uwagę następujące kryteria, którym przyznaje się określoną liczbę punktów:

  • rodzeństwo dziecka ubiegającego się o przyjęcie do wybranej szkoły podstawowej kontynuuje edukację w tej szkole – 16 pkt;
  • dziadkowie, przez których odbierane będzie dziecko po zajęciach, zamieszkują w obwodzie danej szkoły – 8 pkt;
  • miejsce pracy jednego z rodziców (opiekunów prawnych) znajduje się w obwodzie danej szkoły – 4 pkt.

Na stronie Płockiego Portalu Oświatowego w zakładce Obwody istnieje możliwość, po wpisaniu adresu zamieszkania, sprawdzenia szkoły obwodowej.

Sprawdź obwód

Wskazówki dla rówieśników dzieci i młodzieży z autyzmem i zespołem Aspergera
Czytasz TO, bo prawdopodobnie Twój kolega lub Twoja koleżanka z klasy ma AUTYZM. A może znasz kogoś, kto mówił Ci coś na ten temat, a Ty jeszcze nie wiesz – CO TO JEST? Być może słyszałeś gdzieś i zastanawiasz się, co to za DZIWNA choroba? Otóż Autyzm TO NIE CHOROBA. To zaburzenie o podłożu neurologicznym, które powoduje, że osoby z autyzmem, chociaż wyglądają zupełnie zwyczajnie, ZACHOWUJĄ SIĘ INACZEJ. Trochę dziwacznie, a czasem nawet dość głupio. To AUTYZM powoduje, że ludzie tak dziwnie się zachowują.

Co to znaczy „mieć autyzm”?
Cześć, jestem Borys. Mam autyzm. Jestem nieco zwariowany, w mojej głowie roi się niezliczona ilość myśli, pomysłów. Dziwnie mówię, czasem nie umiem odpowiedzieć na lekcji, ale jak mnie spytasz to niekiedy potrafię opowiadać niesamowite historie i fakty o tym, co mnie interesuje. Nie
jestem głupi!
Lekarze i psycholodzy określają autyzm jako całościowe zaburzenie rozwoju. Osoba z autyzmem już jako dziecko rozwija się inaczej niż rówieśnicy. Nauka nie zna jeszcze wszystkich przyczyn autyzmu, wiemy jednak, że mózg osoby z autyzmem funkcjonuje inaczej: odmiennie odbiera otaczający nas świat i inaczej przetwarza informacje. Z tego wynikają trudności osób z autyzmem w rozumieniu otaczającego je świata.

Boli mnie ten kolor! – ciekawe! Osoby z autyzmem potrafią w inny sposób odbierać bodźce. Wiesz, przeszkadzają mi niektóre dźwięki i drażni mnie jak patrzę na chropowate niebieskie powierzchnie. Próbuję sobie z tym radzić, np. zatykam uszy, często mruczę sobie coś pod nosem, czasem wpatruję się, jakbym patrzył przez szybę. To są sensoryzmy! Zazwyczaj to one powodują, że osoby z autyzmem dziwnie się zachowują. Nie umiem inaczej, taki jest mój sposób życia! Autyzm jest niepełnosprawnością. Osoba nim dotknięta przez całe życie ma problemy, przede wszystkim w relacjach z innymi ludźmi. Chciałbym być jak inni rówieśnicy! To nie chodzi o to, że jestem wstydliwy czy nieśmiały. Dla mnie rozpoczęcie rozmowy, zwrócenie się do kogoś, bycie z innymi jest trudnością. Muszę się tego uczyć jak języka obcego! Gdy ktoś daje mi szansę i mówi do mnie, wtedy ja oswajam się. Bardzo szukam przyjaciół.

Nie ma leku na autyzm. Autyzm diagnozowany jest zwykle we wczesnym dzieciństwie. Osoby z autyzmem zaczynają lepiej funkcjonować i radzić sobie w otoczeniu dzięki ciężkiej pracy w systematycznej, długiej terapii. Bardzo często lepiej się czują i są sprawniejsze w otoczeniu, które jest dla nich przewidywalne a inni ludzie rozumieją ich problemy.

Nie lubię zmian! Taki już jestem! Lubię jak wszystko jest zawsze takie samo. Gdy coś się zmienia, ja muszę się tego od nowa uczyć. Nie czuję się wtedy fajnie. Wiele osób stara się, żeby mój świat był prosty i dla mnie łatwy. Dziękuję im za to! Mogę się wtedy uczyć nowych i ciekawych rzeczy! Wiesz, że osoby z autyzmem mają swoje pasje, zainteresowani? Ja na przykład uwielbiam się uczyć!
Autyzm może mieć różne stopnie nasilenia: od łagodnego do ciężkiego. Łagodną postać autyzmu nazywamy Zespołem Aspergera. Znacznie więcej chłopców niż dziewczyn ma autyzm. Osoby z autyzmem mają wiele swoich specyficznych problemów, ale często mają też wyjątkowe umiejętności i zainteresowania. Na przykład wyróżniają się dobrą pamięcią, potrafią dokonywać skomplikowanych działań arytmetycznych albo posiadają bogatą wiedzę na jakiś temat.

Przeczytaj, proszę, o tym co jest ważne, gdy masz do czynienia z osobą z autyzmem! Ja wiem, że niektórzy się mnie boją, albo odwracają się ode mnie, bo mnie nie rozumieją. Moi nauczyciele i terapeuci bardzo się starają, żebym mógł normalnie żyć. Ja też się staram, dlatego piszę do Ciebie ten list! Cieszę się, że to właśnie Ty TO czytasz!

Co jest ważne w stosunku do kolegi z autyzmem? Jak postępować, jak się zachowywać?

  • Szacunek. To, że Twój kolega jest czasem dziwny, czasem inny, nie znaczy, że możesz go szanować mniej niż innych kolegów. Niepełnosprawność może się przytrafić każdemu, bez jego najmniejszej winy – traktuj swojego kolegę tak, jak chciałbyś, żeby traktowano kogoś Ci bliskiego lub tak, jak chciałbyś w takiej sytuacji być sam traktowany.
  • Powaga. Zachowaj powagę, unikaj dowcipów, traktuj swojego kolegę serio, nie wygłupiaj się przy nim. Używaj prostych i jasnych komunikatów, łatwego języka. Mów wolniej niż do innych kolegów.
  • Życzliwość. Jeśli masz okazję – pomóż. Nawet prosta uczynność może być bardzo ważna dla Twojego kolegi. Zaproponuj wspólną zabawę lub działanie, jeśli widzisz, że Twój kolega z autyzmem stoi z boku. Chociaż Twój kolega dobrze się uczy i dużo wie, może mieć kłopoty z prostymi czynnościami – jeśli widzisz, że tego potrzebuje, pokaż mu drogę do klasy, przypomnij, żeby schował podręczniki do torby itp.
  • Opiekuńczość. Nie pozwalaj innym kolegom na wygłupy i żarty z Twojego niepełnosprawnego kolegi. Po prostu bądź szlachetny, weź go w obronę. W razie problemów – zwróć się do dorosłych – wychowawczyni, psychologa, pedagoga. Czasem, w imię słusznej sprawy, trzeba iść „pod prąd”. Osoby z autyzmem trudno zawierają znajomości i przyjaźnie, ale to nie znaczy, że ich nie potrzebują. To Ty możesz próbować nawiązać kontakt z kolegą, który ma autyzm, np. próbując poznać jego zainteresowania.
  • Stanowczość. Jeśli kolega z autyzmem Ci dokucza, masz wszelkie prawo, żeby się bronić. Odmówić, sprzeciwić się! Jeśli zachowanie Twojego niepełnosprawnego kolegi stanie się dla Ciebie zdecydowanie trudne – koniecznie poproś o pomoc dorosłego – nauczyciela, pedagoga.

 

10 rzeczy, które każde dziecko z autyzmem chciałoby, aby otaczający go świat wiedział:

  1. Mam autyzm. Mój autyzm jest tylko jednym aspektem mojego charakteru.
  2. Moje postrzeganie świata jest zniekształcone. Moje zmysły nie działają spójnie – mój wzrok, słuch, zapach, smak, dotyk – w nieprawidłowy sposób odbierają informacje.
  3. To nieprawda, że nie chcę wykonywać wielu rzeczy, tylko „nie mogę zrobić” (nie jestem w stanie). Ogromnym wyzwaniem dla mnie jest słuchanie, mówienie oraz opanowanie słów – nie potrafię zrozumieć wielu poleceń, wskazań.
  4. Myślę w oparciu o materiał konkretny. Język tłumaczę dosłownie. Nie rozumiem, kiedy mówisz „schować głowę w piasek”, co oznacza „stchórzyć”.
  5. Mam ograniczone słownictwo. Trudno nieraz jest mi powiedzieć, czego chcę, kiedy nie znam słów, które opisałyby moje emocje.
  6. Reaguję na obraz, dlatego warto pokazać mi, jak mam coś zrobić. I nieraz trzeba ten pokaz powtarzać.
  7. Warto zobaczyć to, co potrafię zrobić. Warto szukać moich mocnych stron.
  8. W kontaktach z otoczeniem – nie wiem jak zacząć rozmowę i zabawę. Potrzebuję pomocy.
  9. Często wpadam w złość. To świadczy o tym, że mój umysł jest przeciążony.
  10. Pragnę miłości bezwarunkowej. Bez twojego wsparcia moje szanse na sukces i niezależność w dorosłym życiu są niewielkie.

WSKAZANIA PRZYDATNE W KONTAKTACH Z OSOBAMI Z AUTYZMEM
Wśród osób z autyzmem są ludzie, którzy stosunkowo dobrze funkcjonują – kończą zwykłe szkoły, robią maturę, studiują, szukają pracy.
Warto pamiętać o następujących zaleceniach w kontaktach:

  • Przestrzegaj form grzecznościowych i zwracaj się do takiej osoby słowami: "proszę pani", "proszę pana", nawet jeśli ona sama przechodzi z tobą na "ty".
  • Staraj się mówić prostym językiem, unikając metafor, dwuznaczności i ironii. Pamiętaj, że osoba z autyzmem ma trudność ze zrozumieniem komunikatów, które nie są jasne i jednoznaczne.
  • Możesz poprosić ją o powtórzenie komunikatu, jeśli nie jesteś pewien, czy osoba z autyzmem prawidłowo zrozumiała coś, co mówiłeś.
  • Jeśli to możliwe, w rozmowie posługuj się także zdjęciami, rysunkami albo piktogramami, które będą ilustrowały twoje słowa. Osoba z autyzmem dużo lepiej rozumie i zapamiętuje to, co widzi, niż to, co słyszy.
  • Nie zakładaj, że osoba z autyzmem cię nie słucha i nie słyszy tego, co do niej mówisz, nawet jeśli ona nie odpowiada na twoje pytanie. Zawsze w rozmowie zwracaj się bezpośrednio do niej, a nie do osoby, która jej towarzyszy.
  • To, że osoba z autyzmem nie patrzy na ciebie, nie znaczy, że cię lekceważy. Jeśli chcesz jej coś powiedzieć, nie rezygnuj tylko z tego powodu.
  • Osoba z autyzmem dużo lepiej sobie radzi, gdy ma przygotowany plan działania – jeśli to możliwe, rób dla niej harmonogramy, tabele z zadaniami do odhaczenia oraz spisy zadań do wykonania, na których będzie mogła zaznaczać wykonane już czynności.
  • Pamiętaj, że osoba z autyzmem lepiej funkcjonuje w środowisku, które dobrze zna. Nie wprowadzaj więc żadnych zmian w jej otoczeniu, jeśli to nie jest absolutnie konieczne.
Załączniki:
FileDescription
Download this file (Książki z autyzmem w tle.pdf)Książki z autyzmem w tle.pdf 

Jak pomóc dziecku, by radziło sobie z własnymi emocjami?

 

Pomiędzy uczuciami dzieci a ich zachowaniem występuje prosta zależność: kiedy dzieci dobrze się czują, dobrze się zachowują. Zatem bardzo ważną rolą rodzica czy opiekuna dziecka jest pomoc w radzeniu sobie z emocjami. Częstym błędem rodziców jest nieakceptowanie uczuć swoich dzieci. Ile razy zdarzyło Ci się powiedzieć: „Na pewno tak nie myślisz.”, „Nie masz powodu aby się niepokoić.”? Takie zaprzeczanie i nieakceptowanie uczuć dzieci powoduje u nich poczucie braku zrozumienia, dezorientację i zwyczajnie je złości. Uczy je również, że nie potrafią rozpoznawać i nazywać swoich uczuć – a co za tym idzie nie ufać im. Dziecko chce przecież, aby najważniejsza osoba w jego życiu, rozumiała je i wiedziała co czuje. Kiedy je wysłuchasz i docenisz jego wewnętrzny ból, dasz możliwość powiedzenia co go trapi. Sprawi to, że będzie mniej speszone i bardziej zdolne do poradzenia sobie z własnymi uczuciami i problemami.

ABY POMÓC DZIECKU, BY RADZIŁO SOBIE Z WŁASNYMI UCZUCIAMI (za A.Faber i E.Mazlish):
1. Słuchaj dziecka spokojnie i z uwagą.
Zamiast słuchać dziecka jednym uchem sprzątając, prasując czy oglądając telewizję, daj mu swoją całą uwagę. Pokaż mu, że jego problemy nie są dla Ciebie błahe. Każdy człowiek może się szybko zniechęcić, próbując dotrzeć do kogoś , kto tylko udaje, że słucha. Dzieci w wielu przypadkach potrafią pomóc same sobie, jeśli tylko znajdą przychylnego słuchacza i otrzymają empatyczną odpowiedź. Czasem nie musimy nawet nic mówić, a współczujące milczenie jest tym, czego potrzebuje dziecko.

2. Zaakceptuj uczucia dziecka.
Zamiast pytań i rad, zaakceptuj uczucia dziecka słowami: „och”, „mhmm”, „rozumiem”. Tego typu słowa, w połączeniu z wytężoną uwagą , zachęcają dziecko do wyrażania własnych myśli i uczuć oraz szukania własnych rozwiązań.
Pamiętaj, że każdy z nas jest inny, a Twoje dziecko ma prawo w danej sytuacji czuć coś innego niż Ty. Pomóż dziecku zaufać jego spostrzeżeniom, zamiast narzucać mu Twoje. Pamiętaj, że żadne z Was ani nie ma racji, ani się nie myli, a po prostu czuje to, co czuje. Dziecku trudno jest myśleć jasno i konstruktywnie, kiedy ktoś kwestionuje, obwinia lub poucza.

3. Nazwij te uczucia.
Zamiast zaprzeczać uczuciom, nazwij je. Rodzice zwykle nie rozmawiają z dziećmi w ten sposób, bojąc się, że nazwanie uczuć dziecka, pogorszą tylko sprawę. Jednak dziecko w taki sposób doznaje pociechy. Osoba dorosła potwierdza jego przeżycie, rozumie je.

4. Zamień pragnienia dziecka w fantazje.
Jeśli dziecko domaga się czegoś, czego nie może otrzymać, zwykle staramy się mu logicznie wytłumaczyć, dlaczego tego nie ma. Niestety często im usilniej tłumaczymy, tym bardziej dziecko protestuje. Zamiast tłumaczyć, czemu nie ma w domu czekoladowych płatków powiedz: „Chciałabym mieć magiczną różdżkę, aby wyczarować dla Ciebie całe pudła.” Czasami samo zrozumienie drugiej osoby czyni rzeczywistość łatwiejszą do zniesienia.

 

Jak zachęcić dziecko do współpracy?

 

1. Opisz, co widzisz lub przedstaw problem.
Bardzo trudno jest robić to, co należy, kiedy ktoś nas oskarża, wytyka nasze błędy zachowania. Dużo łatwiej, zarówno dorosłym jak i dzieciom, skoncentrować się na problemie, kiedy ktoś nam go po porostu przedstawi. Kiedy my dorośli przedstawiamy problem, dajemy dziecku szansę, aby powiedziało nam, co trzeba zrobić. Największa korzyść z używania języka opisowego polega na tym, że nie wskazujemy winnego, pozwala to skupić się na tym, co należy zrobić.
Zamiast mówić do dziecka: „Jesteś taki nieodpowiedzialny, zawsze zostawiasz ręcznik na łóżku, chcesz je zniszczyć?!”
Powiedz: „Na łóżku leży mokry ręcznik.”

 

2. Udziel informacji.
Informacja jest dużo łatwiejsza do przyjęcia niż krytyka. Kiedy dzieciom udzielamy informacji, zwykle same dochodzą do tego, co należy zrobić. Dając dziecku informacje, przekazujemy mu wiedzę, która przyda się mu później w dorosłym życiu. Powstrzymaj się jednak od przesadnego udzielania dziecku informacji, które już zna. Może to doprowadzić dziecko do przekonania, że albo uważasz, że jest głupie, albo że jesteś złośliwy.
Zamiast mówić do dziecka: „Co ten ręcznik robi na łóżku? Lubisz mieszkać w takim bałaganie?!”
Powiedz: „Ten ręcznik moczy mój koc.”

 

3. Powiedz to jednym słowem.
W tym przypadku mniej znaczy więcej. Dzieci nie lubią słuchać długich wykładów, kazań i długich tłumaczeń. Dla nich, im krótsze przypomnienie, tym lepsze. Wartość zdania jednowyrazowego polega na tym, że zamiast uciążliwych rozkazów dajemy dziecku możliwość wykazania inicjatywy i inteligencji.
Zamiast mówić do dziecka: „Dziecko tyle razy prosiłam Cię, abyś zawsze po kąpieli odkładał ręcznik na swoje miejsce. Jego miejsce jest w łazience. Już trzeci raz w tym tygodniu muszę Ci o tym przypominać, nigdy się tego nie nauczysz, zawsze muszę to robić za Ciebie”
Powiedz: „Ręcznik.”

 

4. Opisz, co czujesz.
Nie wypowiadaj się na temat charakteru czy osobowości dziecka. Dzieci mają prawo usłyszeć szczere wypowiedzi rodziców. Przez opisywanie tego, co czujemy, jesteśmy wiarygodni i nie czynimy innym krzywdy. Kiedy starasz się pomóc Twojemu dziecku, mów o swoich uczuciach. Używaj słów „ja” lub „ja czuję”. Współpraca z kimś, kto wykazuje irytację lub złość, jest możliwa dopóty, dopóki nie atakuje ciebie.
Zamiast mówić do dziecka: „Co się z Tobą dzieje? Zawsze zostawiasz ręcznik na moim łóżku. Jesteś niegrzeczny!
Powiedz: „Nie lubię spać w mokrym łóżku.”


5. Napisz liścik
Czasami nic nie przyniesie takiego efektu jak słowo pisane. Większość dzieci lubi otrzymywać liściki. Jest to szybka i łatwa droga dotarcia do dziecka, pomaga uniknąć podnoszenia głosu i pozostawia przyjemną atmosferę.
Przyklej karteczkę w odpowiednim miejscu: (nad wieszakiem na ręcznik) „Proszę, odwieś mnie na miejsce, abym mógł wyschnąć. Dziękuję! Twój ręcznik!”

 

Opracowała: psycholog Milena Sawicka

CO TO SĄ DOPALACZE?

„Dopalacze” to termin nie posiadający charakteru naukowego. Używa się go potocznie, dla nazwania grupy różnych substancji lub ich mieszanek. Dopalacze podobnie jak narkotyki, mają działanie psychoaktywne, czyli maja wywoływać w organizmie określone stany – odurzenia, pobudzenia, euforii, halucynacje.

Jak działają dopalacze?

Działanie dopalaczy opiera się na substancjach psychoaktywnych, które wywołują różne efekty zbliżone do działania narkotyków.

Wyróżnia się trzy grupy dopalaczy:
• susze i kadzidełka (tzw. „spice”) pochodzenia najczęściej roślinnego, których działanie jest zbliżone do marihuany lub opium, a zażywa się je za pomocą spalania ich w fajkach lub skrętach, w ich składzie znajdować się może także kofeina, wanilina, THC, eugenol.

• „party pills”, czyli tabletki, lub proszek pochodzenia głównie syntetycznego, będące mieszanką halucynogenów, stymulantów, opioidów, empatogenów lub dysocjantów, ich działanie ma być pobudzające i poprawiające nastrój, a także wspomagające przy braku energii.

• środki syntetyczne w formie między innymi małych pigułek lub znaczków do lizania, w składzie których jest tylko jedna substancja. Mają działanie podobne do tego, jakie wykazują znane narkotyki.

Wyjątkowo niebezpieczny jest mefedron, substancja będąca pochodną efedryny, działająca podobnie do kokainy, która błyskawicznie wchłania się do organizmu, powodując szybki wzrost temperatury ciała (choć chwilę po spożyciu jest uczucie zimna). W rezultacie dochodzi do przegrzania tkanek, zwłaszcza mózgu i serca.

Dopalacze to zagrożenie dla zdrowia i życia!

Wszystkie te dopalacze stanowią zagrożenie życia, a lista niepożądanych objawów, jakie mogą wywoływać, jest bardzo długa.
Stopień szkodliwości dopalaczy jest zróżnicowany i zależy od wielu czynników:
• rodzaju dopalacza,
• ilości zawartych w nim toksycznych substancji,
• wieku,
• wagi i stanu zdrowia osoby zażywającej,
• okoliczności, jakie towarzyszą zażywaniu dopalacza.

Często dopalacze spożywa się wraz z alkoholem, lekami czy innymi narkotykami, co znacznie zwiększa ryzyko poważnych interakcji i zatrucia organizmu.

Do groźnych objawów zatrucia dopalaczami należą:
• bóle głowy,
• bóle w klatce piersiowej,
• zaburzenia rytmu serca,
• bezsenność,
• problemy z koncentracją,
• stany lękowe.

Do poważniejszych, stanowiących już zagrożenie życia objawów należą:
• zawał serca,
• udar mózgu,
• stany agresji, które mogą zakończyć się próbą samobójstwa lub zabójstwa,
• śpiączka,
• niewydolność nerek, wątroby.

Dopalacze są szczególnie niebezpieczne dla osób, które cierpią na schorzenia przewlekłe – np. alergików, cukrzyków, dla osób z osłabionym układem odpornościowym i dla tych wszystkich, którzy znajdują się jeszcze w okresie rozwojowym, a więc dla dzieci i młodzieży.

Wśród objawów, które mogą świadczyć o zażyciu dopalaczy, można wymienić ponadto:
• nadmierną potliwość,
• oczopląs,
• szczękościsk,
• nudności,
• wymioty,
• omamy słuchowe i wzrokowe,
• stany lękowe,
• nagły wzrost ciśnienia tętniczego,
• rozrywający ból głowy,
• migotanie przedsionków.


Jeśli zdarzyło Ci się zażyć dopalacz i źle się czujesz, pamiętaj, aby:

• wypić dużo wody mineralnej,

• zachować przy sobie opakowanie od dopalaczy, aby pokazać lekarzowi, co ułatwi mu podjecie akcji ratowniczej,

• nie siadać za kierownica,

• nie zażywać żadnych leków, które mogą wejść w interakcje z substancjami zawartymi w dopalaczu, a przede wszystkim – natychmiast wezwać pogotowie.

Na podstawie: www.poradnikzdrowie.pl/psychologia/nalogi/dopalacze-objawy-zatrucia-i-skutki-uboczne-zazywania-dopalaczy_37555.html

 

 

CO ZROBIĆ, GDY PODEJRZEWAMY, ŻE DZIECKO UŻYWA DOPALACZY LUB NARKOTYKÓW?

1. Nie zwlekaj. Zareaguj od razu, ale nie działaj pod wpływem emocji – porozmawiaj z dzieckiem.

2. Zapytaj o powód – dlaczego używa tych substancji?

3. Uświadom mu konsekwencje i zagrożenia związane z ich używaniem.

4. Porozmawiaj na temat nacisku i i manipulacji ze strony grupy biorącej dopalacze.

5. Powiedz, że martwisz się o nie i że zawiodło twoje zaufanie.

6. Daj mu szanse poprawy, ale przyglądaj się uważnie postępowaniu.

7. Nie daj się przekonać argumentom dziecka, że to niegroźne, naturalne substancje, „bezpieczna alternatywa dla narkotyków” lub, że to taka moda.

8. Jeżeli uznasz za konieczne wprowadź nowe zasady i konsekwencje (czasowe cofnięcie przywilejów, ograniczenie rozmów telefonicznych, kontaktów z rówieśnikami, dostępu do komputera, itp.).

9. Jeżeli stwierdzisz, że zagrożenie jest poważne, szukaj pomocy u specjalistów (psychologa, pedagoga szkolnego lub terapeuty uzależnień).

10. Sprawdź czy w okolicy są sklepy z dopalaczami. Zawiąż koalicję z innymi rodzicami, porozmawiajcie o problemie w szkole – wspólnie łatwiej stawić czoła i znaleźć rozwiązanie.


NAJWIĘKSZĄ MOC CHRONIĄCĄ MA:

1. Okazywanie miłości i zainteresowania życiem dziecka.
- Mów dziecku, że jest dla Ciebie najważniejszą osobą, że zależy Ci, by było zdrowe i szczęśliwe.
- Poznaj jego przyjaciół, zainteresowania i sposoby spędzania czasu wolnego.

2. Dobre porozumienie z dzieckiem.
- Rozmawiaj często z dzieckiem.
- Pytaj o jego zdanie, uważnie słuchaj.
- Rozmawiaj także na trudne tematy – o narkotykach, alkoholu, dojrzewaniu.

3. Zdrowa dyscyplina.
- Postaw jasne granice – wyraź zdecydowany sprzeciw wobec używania narkotyków i innych środków psychoaktywnych.
- Podaj oczekiwania dotyczące godzin powrotu do domu, kontaktów z kolegami, sprawdzaj na co wydawane jest kieszonkowe, itp.

4. Wspieranie dziecka.
- Doceniaj wysiłki w osiąganiu celów.
- Chwal dziecko za sukcesy i odpowiedzialność – podnosisz tym jego poczucie własnej wartości.
- Zapewniaj, że zawsze może liczyć na Twoją pomoc w trudnych sytuacjach.

Na podstawie: ulotki „Nasze dzieci i zagrożenia”, Kampania Ministerstwa Zdrowia i Krajowego Biura ds. Przeciwdziałania Narkomanii.

 

GDZIE SZUKAĆ POMOCY?

Masz wątpliwości czy Twoje dziecko zażywa dopalacze? Chcesz dowiedzieć się więcej na temat możliwości leczenia? Wiesz wszystko o negatywnych skutkach tych niebezpiecznych substancji? Masz informacje o miejscach, w których handluje się zakazanymi środkami? Jesteś uzależniony? Ministerstwo Spraw Wewnętrznych przygotowało listę numerów telefonów pod którymi można szukać pomocy. Lista zostanie także przekazana do wszystkich resortów, urzędów wojewódzkich oraz powiatów.

800 060 800 – Bezpłatna, całodobowa infolinia Głównej Inspektora Sanitarnego. Pod tym numerem telefonu możemy uzyskać informacje na temat negatywnych skutków zażywania dopalaczy oraz o możliwościach leczenia. Infolinia jest także przeznaczona dla rodziców, którzy mają wątpliwości czy ich dzieci zażywają dopalacze. Na infolinię GIS można przekazywać także informacje, które mogą ułatwić służbom dotarcie do osób handlujących tymi nielegalnymi substancjami.

116 111 – Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży. Służy on młodzieży i dzieciom potrzebującym wsparcia, opieki i ochrony. Zapewnia dzwoniącym możliwość wyrażania trosk, rozmawiania o sprawach dla nich ważnych oraz kontaktu w trudnych sytuacjach. Telefon prowadzi Fundacja Dzieci Niczyje. Linia jest dostępna codziennie w godzinach 12:00 – 22:00, pomoc online dostępna na www.116111.pl/napisz. Tylko w 2014 roku specjaliści przeprowadzili 3205 rozmów dotyczących kontaktów dzieci z substancjami psychoaktywnymi.

800 100 100 – Telefon dla rodziców i nauczycieli w sprawach bezpieczeństwa dzieci. To bezpłatna i anonimowa pomoc telefoniczna i online dla rodziców i nauczycieli, którzy potrzebują wsparcia i informacji w zakresie przeciwdziałania i pomocy dzieciom przeżywającym kłopoty i trudności wynikające z problemów i zachowań ryzykownych takich jak: agresja i przemoc w szkole, cyberprzemoc i zagrożenia związane z nowymi technologiami, wykorzystywanie seksualne, kontakt
z substancjami psychoaktywnymi, uzależnienia, depresja, myśli samobójcze, zaburzenia odżywiania. Telefon prowadzi Fundacja Dzieci Niczyje. Linia dostępna od poniedziałku do piątku w godzinach 12:00 – 18:00, pomoc online dostępna pod adresem Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. lub www.800100100.pl/napisz. W 2015 roku 61 kontaktów z Telefonem 800 100 100 dotyczyło kontaktów dzieci z substancjami psychoaktywnymi.

800 12 12 12 - Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka. Osoby poszukujące pomocy oraz informacji na temat dopalaczy mogą korzystać także z telefonu zaufania Rzecznika Praw Dziecka. Numer przeznaczony jest zarówno dla dzieci, jak i dorosłych, którzy chcą zgłosić problemy dzieci. Telefon jest czynny od poniedziałku do piątku w godzinach od 8.15 do 20.00. Po godzinie 20.00 oraz w dni wolne od pracy, każdy może przedstawić problem i zostawić numer kontaktowy.

801 199 990 – Ogólnopolski Telefon Zaufania Narkotyki – Narkomania, w którym specjaliści udzielają wsparcia w trudnych sytuacjach, pomagają wyszukać odpowiednią formę pomocy i informują na temat ryzyka używania narkotyków i ,,dopalaczy”. Telefon adresowany jest nie tylko do osób używających narkotyków i „dopalaczy”, ale także ich bliskich i rodzin. Telefon prowadzony jest przez Krajowe Biuro do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii i czynny jest codziennie w godzinach 16:00 – 21:00.

Poradnia internetowa www.narkomania.org.pl – w której, można uzyskać anonimową pomoc on- line lekarza psychiatry, psychologa i prawnika; dwa razy w tygodniu można skorzystać z konsultacji za pośrednictwem chatu. Poradnia prowadzona jest na zlecenie Krajowego Biura do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii.

112 – Jednolity numer alarmowy obowiązujący na terenie całej Unii Europejskiej.

Zaburzenia mowy czy też wady wymowy to zjawisko coraz bardziej powszechne wśród dzieci w wieku przedszkolnym czy wczesnoszkolnym. Niekorygowane mogą w znacznym stopniu utrudniać osiąganie sukcesów w nauce. Jak to się może ujawniać? Między innymi poprzez trudności w nauce czytania i pisania. Jeżeli dziecko źle wymawia poznawane głoski, to również źle je nazywa, źle zapisuje, a co za tym idzie źle je odczytuje. Póki materiał do przyswojenia nie jest jeszcze zbyt obszerny, dziecko sobie radzi, najczęściej zastępując w wyrazach czy prostych zdaniach jedne głoski innymi. Wraz z rozwojem słownictwa zaczynają się pojawiać agramatyzmy, trudności z prawidłową budową zdań. Niestety wiąże się to z tym, że dzieci często osiągają w szkole wyniki poniżej swoich możliwości, co z kolei może wpływać ujemnie na ich stosunek do nauki, szkoły, czy chociażby kolegów.
Rola rodziców jest tutaj nieoceniona. Świadoma praca rodziców nad rozwojem mowy dziecka odgrywa tu ogromną rolę. Rozmowy, czytanie książek, komentowanie różnych czynności czy wydarzeń, gry językowe to tylko przykłady różnorodnych, a jak niezwykle ważnych oddziaływań językowych. Dzięki temu nasze dziecko wzbogaca swoje słownictwo, a my możemy kontrolować jego wymowę, poprawiać ewentualne błędy i dostarczać mu prawidłowych wzorców językowych.

Jak stymulować rozwój językowy dziecka?

  1. Mówmy, opowiadajmy, komentujmy, bawmy się RAZEM Z DZIECKIEM. Dziecko pozbawione bodźców werbalnych nie będzie rozwijało swoich kompetencji językowych. Potrzebuje wzorców, słuchaczy, partnerów do rozmowy czy zabawy.
  2. Zachęcajmy dziecko do mówienia (nie zmuszajmy!); chwalmy je za każdy przejaw aktywności werbalnej; dostrzegajmy każde, nawet najmniejsze osiągnięcie, nagradzając je pochwałą.
  3. Starajmy się by rozmowa była przyjemnością dla wszystkich zainteresowanych. Unikajmy nieustannego poprawiania wymowy dziecka. Dziecko ciągle upominane wycofuje się z kontaktów słownych.
  4. Proste ćwiczenia buzi i języka starajmy się prowadzić w formie zabawy (przesyłanie buziaków dla mamy, koniki, kto ma większy uśmiech, pękanie balonów- nadymanie policzków i dotykiem palca ich „przebijanie", liczenie ząbków językiem, parskanie, itd.
  5. Nie zapominajmy o niezwykle ważnych ćwiczeniach oddechowych, np. dmuchanie baniek mydlanych, wyścigi ( za pomocą słomki dmuchamy np. na papierowy samochodzik), dmuchanie na piórka (kto dłużej utrzyma piórka w powietrzu), zdmuchiwanie świeczki, itd.
  6. ĆWICZENIA WYKONUJMY SYSTEMATYCZNIE. Tylko wtedy przyniosą one oczekiwany efekt. Ćwiczyć można zawsze i wszędzie, nie musi się to odbywać w wyznaczonym, ustalonym czasie. Jest to nawet niewskazane, gdyż dziecko nie powinno traktować takich ćwiczeń jak obowiązku.
  7. Wspólnie róbmy książeczki o rodzinie, kolegach, zajęciach dziecka. Książeczki rozwijają myślenie i wyobraźnię, rozwijają słownictwo, zachęcają do czytania. Są wspaniałą formą spędzania czasu z dzieckiem i nawiązania głębszych więzi.
  8. Dbajmy o prawidłowy rozwój ruchowy. Zachęcajmy do biegania, wspinania się po drabinkach, jazdy na hulajnodze, rowerze, rolkach. Usprawniajmy motorykę palców, poprzez wydzieranie, naklejanie, lepienie z plasteliny, malowanie, rysowanie.

Oto propozycja ćwiczeń logopedycznych, które możecie wykonywać z dzieckiem w każdej wolnej chwili.

Liczy się tylko systematyczność!!!

Ćwiczenia warg:
• Wymawianie na przemian „a – o" przy maksymalnym oddaleniu od siebie wargi górnej i dolnej.
• Oddalanie od siebie kącików ust – wymawianie „iii".
• Zbliżanie do siebie kącików ust – wymawianie „uuu".
• Naprzemienne wymawianie „ i – u".
• Masaż warg zębami.
• Parskanie/wprawianie warg w drganie.

Ćwiczenia języka:
• „Głaskanie podniebienia" czubkiem języka, jama ustna szeroko otwarta.
• Dotykanie językiem do nosa, do brody, w stronę lewego i prawego ucha.
• Kląskanie językiem.
• Wysuwanie języka w przód i cofanie w głąb jamy ustnej.
• Ruchy koliste języka w prawo i w lewo na zewnątrz jamy ustnej.
• Dotykanie czubkiem języka na zmianę do górnych i dolnych zębów, przy maksymalnym otwarciu ust /żuchwa opuszczona/.

Ćwiczenia usprawniające podniebienie miękkie:
• Wywoływanie ziewania przy nisko opuszczonej szczęce dolnej.
• „Chrapanie" na wdechu i wydechu.
• Głębokie oddychanie przez usta przy zatkanym nosie i odwrotnie.
• Nabieranie powietrza nosem i zatrzymywanie w jamie ustnej. Policzki nadęte.
• Płukanie gardła ciepłą wodą.
• „Kaszel" z językiem wysuniętym na zewnątrz jamy ustnej.

Ćwiczenia policzków:
• Nadymanie policzków – „gruby miś".
• Wciąganie policzków – „chudy zajączek".
• Nabieranie powietrza w usta i zatrzymywanie w jamie ustnej, powolne wypuszczanie powietrza.
• Naprzemiennie „gruby miś" – „chudy zajączek".
• Nabieranie powietrza w usta, przesuwanie powietrza z jednego policzka do drugiego.

Ćwiczenia oddechowe:
• Wdech nosem (usta zamknięte) i wydech ustami..
• Dmuchanie na płomień świecy, kuleczkę z waty, piłeczkę pingpongową, wyścigi piłeczek.
• „Chłodzenie gorącej zupy" – dmuchanie ciągłym strumieniem.
• Chuchanie na zmarznięte ręce.
• Zabawy naśladowcze – naśladowanie np. lokomotywy, balonika.
• Liczenie na jednym wdechu, powtarzanie zdań na jednym wdechu – najpierw krótkich, potem coraz dłuższych.

Ćwiczenia rozwijające mowę i wzbogacające słownictwo dziecka:
• Swobodne wypowiedzi na różne tematy.
• Dzielenie się wrażeniami z przeżytych sytuacji.
• Słuchanie bajek, piosenek, opowiadań z płyt lub czytanych przez nauczyciela.
• Wymyślanie opowiadania do obrazka lub przedmiotu.
• Prezentowanie piosenek, wierszy, bajek, zabawa w konferansjera.
• Kończenie zdań.

 

JAK ZAPEWNIĆ DZIECKU BEZPIECZNĄ DROGĘ DO SZKOŁY?

Nie zależnie od tego, czy dziecko idzie do szkoły na piechotę, jedzie rowerem, czy szkolnym autobusem, rodzice musza zrobić wszystko, by droga ta była bezpieczna.
Oto kilka wskazówek, co uczynić, by dziecko bezpiecznie dotarło do szkoły i bezpiecznie wróciło do domu:

1. ZAPLANUJ TRASĘ.

Niezależnie od tego, czy dziecko idzie prosto do szkoły czy też na przystanek autobusowy, zaplanuj najbezpieczniejszą trasę. Wybierz drogę z najmniejszą liczba skrzyżowań. W miarę możliwości unikaj miejsc, w których jest mało ludzi. Przejdźcie całą trasę razem.

2. IM WIĘCEJ TYM LEPIEJ.

Skontaktuj się z rodzicami dzieci z sąsiedztwa. Razem z kolegą będzie twemu dziecku raźniej. Może któreś z dzieci odprowadzane jest przez osobę dorosłą i do nich będzie mogło dołączyć twoje dziecko.

3. WYPRZEDZAJ FAKTY.

Przedyskutuj z dzieckiem potencjalne sytuacje, które mogą wyniknąć w drodze do i ze szkoły. „Co byś zrobił, gdyby zaczęła ci lecieć z nosa krew?", „A co zrobisz, gdy zobaczysz na drodze dużego psa?". Jeśli wcześniej porozmawiasz o ewentualnych zdarzeniach, dziecko będzie mogło zareagować na nie ze spokojem, nie będzie kompletnie zaskoczone.

4. NIGDY NIE WOLNO ROZMAWIAC Z NIEZNAJOMYMI.

Zakaż dziecku rozmów z nieznajomymi, pod żadnym pozorem nie wolno mu wsiąść do niczyjego samochodu, czy pozwolić obcej osobie odprowadzić się do domu. Jeśli nie możesz odebrać dziecka ze szkoły osobiście powiadom o tym szkołę lub napisz pisemną zgodę, w której określisz jakie osoby są przez ciebie upoważnione do tego.

 

 

DROGI RODZICU. ROZWIĄZUJ PROBLEMY SZKOLNE WSPÓLNIE Z NAUCZYCIELEM

Jeśli widzisz, że dziecko ma kłopoty w szkole, powinieneś się tym zainteresować. Rodzice i nauczyciele wspólnie mogą zaradzić najgorszym problemom. Jeśli jesteś zaniepokojony, idź z tym do nauczyciela. Zadzwoń i umów się na spotkanie, nie odkładaj tego na potem. Powiedz po prostu, że niepokoisz się o swoje dziecko i chcesz o tym porozmawiać.

1. NIE NASTAWIAJ SIĘ NA NAJGORSZE. Problem zazwyczaj okazuje się mniej poważny, niż sobie to wyobrażałeś.

2. SPISZ WCZEŚNIEJ SWOJE OBAWY I WĄTPLIWOŚCI. Pomoże to zdystansować się do problemu i zachować spokój podczas spotkania z nauczycielem.

3. POMYŚL NAD ROZWIĄZANIEM. Twoje sugestie pokażą nauczycielowi, że nie przyszedłeś na spotkanie tylko po to, by krytykować szkołę.

Podczas spotkania zaś:

4. DAJ DO ZROZUMIENIA NAUCZYCIELOWI, ŻE CHCESZ WALCZYĆ Z PROBLEMEM, A NIE Z NIM SAMYM. Powiedz, że zamierzasz z nim współpracować, byście razem znaleźli najlepsze wyjście z sytuacji.

5. WYSŁUCHAJ OPINII NAUCZYCIELA. Bądź otwarty, lecz nie przyjmuj pozycji obronnej.

6. POSZUKAJ PŁASZCZYZNY POROZUMIENIA. Skup się na tym, w czym się zgadzacie, nie roztrząsaj punktów spornych.

7. WYPRACUJCIE STRATEGIĘ DZIAŁANIA. Ustalcie, co ma zrobić nauczyciel, a co rodzic. Umówcie się na następne spotkanie, by sprawdzić, jak działa wasz plan.

8. WYMYŚLCIE SPOSÓB NA KONTROLOWANIE POSTĘPÓW DZIECKA. Możecie od razu przygotować jakieś proste testy sprawdzające.

 

 

ROLA RODZICÓW W PRZYGOTOWANIU DZIECKA DO SZKOŁY

Przygotowując dziecko do szkoły, rodzice powinni dążyć do wyeliminowania tych czynników, które mogą spowodować niepowodzenie w nauce. Nie znaczy to jednak, że dziecko nie powinno nigdy spotkać się z niepowodzeniem, ani stanąć przed koniecznością wykonania zadania, które by nieco przekraczało jego możliwości. Niepowodzenie ma nieraz wartość wychowawczą i dziecko powinno być na nie uodpornione, a odpowiednia interpretacja ze strony otoczenia powinna też pomóc dziecku w jego pokonaniu.

1) Dbanie o zdrowie fizyczne dziecka – poprzez kontrole lekarskie, stosowanie się do wskazań i stworzenie odpowiednich warunków bytowych.

2) Kształtowanie prawidłowej wymowy, rozwoju słownictwa – poprzez rozmowy, częsty kontakt z dzieckiem, zapewnienie mu towarzystwa rówieśników.

3) Rozwijanie logicznego myślenia, zapamiętywania – poprzez pobudzania dziecka do obserwacji, rozmowy na określone tematy, wyjaśnienia, wyciąganie wniosków i interpretowanie widzianych zjawisk i rzeczy.

4) Wyrabianie umiejętności spostrzegania istotnych szczegółów, analizowania i syntetyzowania – poprzez np. gry i zabawy
z dzieckiem ćwiczące wymienione czynności. Doskonale do tego celu służą gry kostkowe, domino, historyjki obrazkowe, układanki z klocków. 

5) Wyrabianie umiejętności słuchania, koncentracji uwagi – poprzez polecenie wykonywania drobnych zajęć wymagających uwagi i żądanie, aby dziecko zaczętą pracę zawsze kończyło.

6) Dbałość o prawidłowy rozwój ruchowy dziecka. Ćwiczenie sprawności rąk – poprzez rysowanie, kalkowanie, zamalowywanie (książeczek do kolorowania), wycinanie według wzorów, lepienie z plasteliny itp.

7) Nauczenie szanowania pomocy szkolnych – poprzez przyzwyczajanie dziecka do utrzymywania porządku w zabawkach.

8) Rozbudzanie zainteresowania szkołą, nauką – poprzez odpowiednio prowadzone rozmowy.

9) Przygotowanie do samodzielności w obsługiwaniu siebie – poprzez wcześniejsze wymagania w tym zakresie.

10) Wyrabianie umiejętności współżycia w grupie – poprzez zapewnienie kontaktów z rówieśnikami i kierowanie nimi.

11) Stworzenie odpowiednich warunków do odrabiania lekcji – poprzez zapewnienie dziecku spokoju, miejsca do odrabiania lekcji, uregulowanie trybu życia (spacery, sen, posiłki).

 

 

SYMPTOMY RYZYKA DYSLEKSJI I DYSLEKSJI ROZWOJOWEJ WEDŁUG MARTY BOGDANOWICZ

Wiek 6 – 7 lat (klasa I)

MOTORYKA DUŻA
Objawy to: obniżona sprawność ruchowa tj. dziecko słabo biega i skacze, ma trudności z wykonywaniem ćwiczeń równoważnych, ma trudności z uczeniem się jazdy na rowerze, hulajnodze, nartach.

MOTORYKA MAŁA
Objawy to: trudności z wykonywaniem precyzyjnych ruchów w zakresie samoobsługi, np. z zawiązywaniem sznurowadeł na kokardkę, używaniem widelca, nożyczek.

KOORDYNACJA WZROKOWO – RUCHOWA
Objawy to: trudności z rzucaniem i chwytaniem piłki, nieprawidłowe układanie w palcach narzędzia do pisania, trudności z rysowaniem szlaczków, odtwarzaniem złożonych figur geometrycznych np. rysowaniem rombu.

FUNKCJE SŁUCHOWO –JĘZYKOWE
Objawy to: trudności z poprawnym używaniem wyrażeń przyimkowych, opisujących stosunki przestrzenne: nad – pod – za – przed, wewnątrz – na zewnątrz. Wadliwa wymowa, częste przekręcanie trudnych wyrazów (przestawianie głosek i sylab, asymilacja głosek np. sosa lub szosa), błędy gramatyczne.

 

 

ŻYJ ŻYCIEM SZKOŁY RAZEM Z DZIECKIEM

Wyniki wielu badań potwierdzają, że dziecko którego rodzice angażują się w jego naukę, lepiej radzi sobie w szkole. Ale jak to robić? Jak rodzice mogą pomagać dziecku, aby miało jak najlepsze osiągnięcia w nauce?

Upewnij się, czy twoje dziecko się wysypia. Umysł dziecka przyswaja i przetwarza w ciągu dnia niezliczoną masę ważnych informacji. dlatego w nocy po prostu musi odpocząć. Zdrowy i wystarczająco długi sen jest równie ważny dla rozwoju umysłowego dziecka, jak codzienna nauka.

Nie czekaj pod szkołą – zawsze wstąp do szkoły choćby na chwilę. Niech twoje dziecko wie, że to co się w niej dzieje, jest dla ciebie tak samo ważne, jak i dla niego. Poza tym, będziesz miał możliwość przekonania się na własne oczy, co tak naprawdę dzieje się w szkole – na lekcji, czy też na przerwie.

Jeśli coś cię niepokoi, nie wahaj się porozmawiać z nauczycielem. Pamiętaj, że tak naprawdę „oglądasz" szkołę oczami dziecka. przecież to ono opowiada ci, co się w niej dzieje! A dziecko jest jeszcze za małe, żeby obiektywnie ocenić każda sytuację.

Nie spóźniaj się do szkoły! Nawet kilkuminutowe spóźnienie na pierwsza lekcję nie pozostaje bez znaczenia. Dziecku może być potem trudno, „dogonić" resztę i zorientować się o co chodzi, zwłaszcza jeśli zajęcia już się zaczęły. Poza tym, spóźnialscy po prostu przeszkadzają, robiąc zamieszanie.

Staraj się zawsze brać udział w uroczystościach klasowych lub szkolnych. To przecież dla twojego dziecka takie ważne! Jeśli z jakichś powodów naprawdę nie możesz przyjść, zapytaj nauczyciela, czy wolno dziecku zaprosić innego dorosłego. Może kogoś z rodziny?

Pytaj, co dziecko robi w szkole. Czego się nauczyło, co namalowało? Razem przejrzyjcie zeszyty, brudnopisy, zajrzyjcie do plecaka. Rozmawiajcie o tym. Zajmie ci to 15 minut tygodniowo!

Podziel się swoja wiedzą z nauczycielem. Powiedz mu, czym interesuje się twoje dziecko, z czego jest dobre, a w czym słabsze. Pomóż nauczycielowi... pomóc swojemu dziecku. Pamiętaj też, by poinformować nauczyciela o tym, że w waszej rodzinie zaszły jakieś ważne zmiany np. przeprowadzka lub pojawienie się na świecie nowego dziecka, które mogą mieć wpływ na zachowanie twojej pociechy.

Nauczyciele są dostępni w godz. 16.00 - 17.00 w podanych dniach (czwartki):

 

I semestr: 03.10.2019 r., 13-14.11.2019 r. - zebrania, 05.12.2019 r., 09.01.2020 r.

 

II semestr: 05.03.2020 r., 02.04.2020 r., 07.05.2020 r.

Klasy I - III   Klasy IV-VIII
    0. 7:10 - 7:55
1. 7:45-8:30   1. 8:00 - 8:45
2. 8:40 - 9:25   2. 8:55 - 9:40
3. 9:35 - 10:20   3. 9:50 - 10:35
4. 10:25 - 11:10   4. 10:45 - 11:30
5. 11:25 - 12:10   5. 11:40 - 12:25
6. 12:25 - 13:10   6. 12:40 - 13:25
    7. 13:40 - 14:25
    8. 14:30 - 15:15
    9. 15:20 - 16:05
    10. 16:10 - 16:55

Mazowiecki program przygotowania szkół, nauczycieli i uczniów do nauczania zdalnego

Gmina Miasto Płock  w partnerstwie z Samorządem Województwa Mazowieckiego realizuje projekt pn. „Mazowiecki program przygotowania szkół, nauczycieli i uczniów do nauczania zdalnego” w ramach X Osi priorytetowej  „Edukacja dla rozwoju regionu”, Działania 10.1 „Kształcenie i rozwój dzieci i młodzieży”, Poddziałania 10.1.1 „Edukacja ogólna”, którego celem jest podniesienie jakości nauczania w 472 szkołach z terenu Województwa Mazowieckiego poprzez zakup sprzętu i oprogramowania oraz przeprowadzenie szkoleń mających na celu przygotowanie szkół, nauczycieli i uczniów do nauki zdalnej.

W ramach projektu następujące szkoły:

  • Szkoła Podstawowa z Oddziałami Integracyjnymi Nr 11 im. Bolesława Chrobrego w Płocku,
  • Zespół Szkół Technicznych w Płocku,
  • Szkoła Podstawowa z Oddziałami Integracyjnymi Nr 22 im. Janusza Korczaka w Płocku,
  • Szkoła Podstawowa Nr 5 im. Władysława Broniewskiego w Płocku,
  • Zespół Szkół Nr 5 w Płocku

otrzymają pakiet sprzętu w postaci: zestawów komputerowych, laptopów, drukarek, urządzenia wielofunkcyjnego, projektora multimedialnego, monitora interaktywnego oraz pakiet oprogramowania wspierającego naukę zdalną. Ponadto wsparciem szkoleniowym w zakresie nauczania zdalnego objęci zostaną nauczyciele i uczniowie.

Wartość projektu wynosi 70 624 291,63 zł.

Dofinansowanie ze środków Unii Europejskiej wynosi: 45 499 838,76 , natomiast dofinansowanie z budżetu państwa wynosi 2 374 495,00 zł.